SESSİZ HAYAT OYUNU

SESSİZ HAYAT OYUNU

Donup kaldılar,

Konuşmadılar,

Konuşacak bir sözcük bulamadılar,

Sustular,

Orada öylece duruyorlar,

Adeta taşlaşmış gibi…

Bir kez bile gözlerini kırpmadılar,

Uzun uzun bakıştılar...

Korktular,

O düşten uyanacaklarmış,

Aralarındaki o büyü bozulacakmış gibi…

Korktular…

Kentin koca meydanında,

Yapayalnızmışçasına,

Öylece,

Hareketsizce duruyorlardı…

Mevsim ilkbahardı,

Ilık bir rüzgâr esti hafiften,

Rüzgâr,

Saçlarını, yüzlerini,

Geçmişten kalma bir tanıdıklıkla,

Eski bir alışkanlıkla okşuyordu adeta…

“O sensin değil mi?”diye

Suskunca gözleriyle sordu genç adam,

Başını öne eğdi “Evet” dercesine genç kız,

İçten konuşmaya çalıştılar önce,

“Gözlerinden tanıdım seni” dedi genç adam fısıldarcasına,

“Zaman her şeyi değiştiriyor”

“Gözlerine dokunmamış zaman”

Anılar canlandı sessiz sırlarında…

Çok geride kalmış düşler eşeleniyordu zihinlerinde,

Sustular,

Konuşmadılar,

Donup kaldılar öylece…

Düşteymişcesine,

Baktılar gözlerinin içine…

Uzattı elini usulca,

Tutkuyla kenetlendi elleri

Eller değil yürekler birleşti…

Yasak arzulardan uzak, sessizce,

Düşteymişcesine…

Sözcükler yine kelepçelendi,

Dudaklardan dökülemedi sırlar,

Hapsoldu yüreklerinde…

Hep yalnızlıkta, sessizlikte erimiştiler,

Şimdiyse ikisini de saran ateşte eridiler…

Şehrin ortasında…

İçleri yanarken, donup kaldılar…

Öylece bakakaldılar…,

Sözcükler yoktu ortada,

Ama duygular döküldü gözlerinden…

Coşku vardı, sevgi, sevinç, özlem, mutluluk, vuslat…

Yılları geri getirircesine,

Yaşanmamış, yaşanamamış duyguları yaşadılar…

Zamana aldırmadan,

Oradakiler de bakakaldılar,

Bu sessiz aşıklara…

Kimse duymadı,

Kimse yadırgamadı,

Ama herkes anladı aralarındaki duyguları,

Sessiz, sessiz…

Ama içten…

Şahit oldular,

Şehrin en işlek caddesinde,

Zamana aldırmadan yaşanan,

Bu sessiz hayat oyununa…

Osman Said DEMİRYILMAZ