BAHAR

BAHAR
Mesut Sütçü

Geldin kapıma  yüzümün buzunu erittin

Aldandığım bütün mevsimlerden alıp beni

Düştün ömrüme gönlüme yüzüme cemrelerle

Isıttın elinden alıp yıldızların güneşin ateşini

Göklerin müjdesi yağıp durdun saçlarıma

Yalancı yüzleri sildin bütün aynalardan

Savurdun kırgın yanlarımdan küllerimi

Gizledim adını dizelerden şarkılardan

Kutsal bir emanetsin koruyup tuttuğum

Kimselere diyemeyip hançer hançer yuttuğum

Kabrimde susup sonsuza dek uyuttuğum

Emanetim  sabrım  kahrım hem

mutluluğum

Coşkun ırmakları ızdırap vadilerine çektim

Çağlayanları susturup beşiğinde bebek gibi

Kandırdım içimden sana giden bütün yolları

Bıraksalar günden güneşten evvel sana gelecektim

Yine de yüzümde gül oldun açtın tebessümle

Kahır oldum kahrolmadım hiçbir gün bil ki

Adımdan sonra kulağıma fısıldanmış isminle

Mahşerde olsun yüzünü bir lahza görürüm belki

Ey ömrümü güzelleştiren tazeleyen sonsuz mevsim

Takvimler çağlarla bile eskitemeyecek iklimini

İçimde fırtınayken kanımda boğulur sesim

Her an söyleyecek hep çağıracak gözlerini

Ben sonsuz yollarda toz toprak adımlarla

Hayalinin peşinde yersiz yurtsuz bir seyyah

Adını nefes nefes kaçırıp kırık yudumlarla

Bir ömür seni  anlatacak gece, sana uyanacak sabah

Herkes bir yabancıyı görecek bakıp yüzüme

Aynalar bile tanımayacak paramparça bölünse

Şiirlerim ağlayıp soracak her bir dizeme

 Ben bitsem ömrüm bitse bu sevda ebedi sürse

04.03.2010

Develi