Edebya Nedir?

EDEBYA Nedir?
100211

Aslında ilk merak edilen "edebya" isminin ne olduğu.

Edebin, edebiyatın başlangıcı olduğunu söyler eskiler ve bu ilke benim de takip ettiğim yoldur. "Edeb yahu!" derler yine eskiler karşılaştıkları edepsizlik karşısında. "Edeb yahu!" göndermesi var evet, ama hayır tam olarak o da değil. Bu gönderme elde dursun, hemen şunu ilave edeyim: Sefer Göltekin ile 2000’li yılların başında çıkardığımız bir dergiye isim ararken "Edebiyatın ülkesi" olsun bu dergi, diye düşünmüştüm bu ismi. Sonra karar verdik ve öyle oldu.

Eskiden beri yazıyorum.
Eski ne mi? Bilmiyorum, bilmek de istemiyorum, eskiden beri yazıyorum işte. İlk insandan beri yazıyorum. İlk insanla aynı düzlemde düşünüyorum anlamında.

Okuma yazma öğrendiğimde ilk yaptığım şey, düşündüğüm ama söylerken ifade edemediğim şeyleri yazının marifetiyle yeryüzüne indirmek oldu. (İlham Aliyev ile tanışmam daha sonradır!)

Dediğim gibi eskiden beri yazıyorum ama yazdıklarımı herkesle paylaşmaya başlayalı çok olmadı. 1994 yılında falan sağda solda yazmaya başladım. (Kamu kurumları rahat olsun komşumuzun bahçe duvarına yazdım hepsini.) Sonra gazeteler falan işte. Dergiler, dergiler, dergiler. Ah o dergiler.

Yeni yetme bir genç gelse, "Gazetenizde yazmak istiyorum." dese ve yaşadığı şehirle ilgili boyunu aşan laflar etse, garip gelir değil mi? Evet, bana da öyle geldi. Nitekim, sağ olsunlar Tavşanlı’nın Sesi'ne garip gelmemiş olacak yahut bana katlanmış olacaklar ki 2000 yılından beri yazıyorum orada. Orada yazdıklarım benim devamlılığım açısından çok etkili oldu. Devamlılık esastır yazarken. Yine nitekim gazetede yazdığım kısa öykülerden oluşan iki kitabım çıktı. Dahası, yayına hazır şeyler de oluştu işte. Şimdilik kendim okuyorum arada bir.

"Edebya" şimdi burada ve var.
Blog olarak yayına başladı. Madem dedim, dergi çıkarıp iflas ediyoruz teknolojinin imkanlarını kullanalım, değil mi? Kullandım. İşte burası kağıtsız bir dergidir, her dem matbaa makinesinin sesleri yükselir kodlarının arasından.
Gazetede yazdıklarımı, yorumlarımı, eleştirilerimi yayınlıyorum burada. Gazeteden farklı olarak burada video, ses ve renkli fotoğraf, grafik yayınlama gibi imkanlar da var. Bunları da kullanıyorum. Ticaret Odasının Kıvılcım dergisi için yaptığım röportajları da yayınlıyorum örneğin. Bazılarını sesli olarak yayınlıyorum ki okumayı sevmeyenler de buradan faydalansın.
Sadece yaşadığım yerin dertleri tasaları değil bütün bir insanlığın tasaları olarak bakıyorum burada paylaştıklarıma. Bir insanın sözlerini hapsettiğimde röportaj olarak geleceğe dair bir hafıza hücresini daha var ettiğimi hayal ediyorum.

Edebya bir blog evet. Kişisel bir blog olduğunu düşünüyor olabilirsiniz ama değil. Burada alıntılar da var şimdilik az olmakla beraber. Birkaç zaman sonra burada değerli arkadaşlarımın da yazabilmelerini sağlamak istiyorum. Hatta delice bir hayal, dergiyi tekrar kağıtla buluşturmak istiyorum. İnşallah olur.

Bir mektup sıcaklığına ulaşana kadar yazmaya devam etmek istiyorum. Yazdıklarımdan sorumlu olduğumu bilerek yazmaya devam etmek istiyorum. İlahi hafızaya kaydedildiğini bilerek yazmaya devam etmek istiyorum. Çok aptalca gelecek size belki ama Orhan Veli nasıl yırtılan denizi dikiyorsa iş olarak, ben de yazdıklarımla hatırlatmak istiyorum önce kendime. Neyi mi? Nereden geldiğimi ve nereye gideceğimi ve bu ikisi arasında nerede nasıl durmam gerektiğini.

Yazdıklarım yazacaklarımın teminatı olamaz. İnsanoğlunun ne yapacağı belli olmaz zira. Dün bildiğim şeyin üzerine bugün daha fazla şeyler ilave etmiş olabilirim. Dün dağın eteklerindeyken bugün bir tepeyi aşıyor olabilirim ve hatta bir dereye de düşmüş olabilirim. İnsan ihtimaller örgüsüdür kendi bakış açısıyla. Bir tek garantimiz vardır doğarken, öleceğimiz gerçeği.

Bir şeyler yapmak lazım. Örneğin dua edebilirim. Tafsilatlı bir duadır belki edebya.