Osman
Said DEMİRYILMAZ SON YAPRAK
Selam sana vefakâr dost, 02.09.2014
Sana bugün farklı bir günden sesleniyorum. Yıldızlar bir başka sanki bu
gece… Adı vefa denilen bir gemideyim sanki. Dostanmenin öbür ucunda sen varsın,
heyecanım ondan. Sanma insanın dostuna ulaşmasının mutluluğundan daha ötesi
yok. Belki bu paylaşım daha güzel yazılabilir ama duygularım daha güzel
yaşanamaz bu gece. Seni sende buldum yine. Nokta konmamış bir Dostnamede
rastladım sana. Satırların arasında sakladığım, hatıralarımı paylaşma fırsatı geçti
yine elime. Ama bu kez farklı, bir başka sanki.
Sende fark ettin mi? Dışarıdan bakınca kaleme hükmedenin ellerimiz
olduğu yanılgısına kapılıyoruz. Halbuki ellerimize de hükmeden, kalbimizdeki en
küçük sırlarımız bilen biri var! Bu yüzden kelimeleri tasarlamaya gerek yok!
“Oku” emrini veren, “Yaz” derse yazılır kelimeler! Yazılmakta da zaten. Şimdi
bak kainattaki yazılmış eserlere, onlar da böyle bir Dostname! Yaratıcının sana
yazdığı bir name, hem de sırlarla dolu bir name! Kusursuz bir intizam ile yazılmış
satırlara gizlenmiş manalar var, keşfet! Belki bizim Dostnamemizde nokta
konmuyor ama yarın okunacak selânın bizim noktamız olmayacağının garantisi yok,
elimizde değil!
Kulaklarım duyunca selayı, bir Yasin okumak istedim ölenin ardından.
Nerden bilirdim okuduğum Yasin’in, evine gidip, muhabbetinde bulunduğum,
yüzünden tebessümü hiç eksik olmayan Hafız amca için olduğunu. Çok enteresan
bir olgu, şu yaşamak denen aldatmaca. Bugün varsın, yarın yok! Birçok faniyat içerisinde boğuşurken, bir de
bakıyorsun ebediyet aleminin kapısındasın. Ölüm olmadan, hayat neye yarar ki!
Garip mi geldi bu düşüncem sana. Bitişi olmayan hiçbir şeyin değeri de olmaz
desem, anlatabilmiş olur muyum sana! Fani olanı istemenin sınırı, bu ebediyet
kapısı! Buna rağmen fani şeylere itibar edip yaşamaya çalışmak, gaflet
uykusunun en ağırı herhalde! Allah hepimize bu gaflet uykusundan uyanmayı,
uyanık kalmayı nasip etsin.
Dost eğer doğruyu söylerse, iyiye yöneltirse dosttur. Sende bunu
gördüm. Vefakârlıkla bana dost olman, bu satırları benimle okuman, tefekkür
etmen Dostname’nin değerini, sana yazmanın hazzını daha da arttırıyor. Şeytan
her vakit tetikte. Sana bir sırrımı daha vereyim, eminim bir çok insanda
benzerdir. Benden sıyrılmaya çalışsam da faniyattan, kalbimden geçiyor fena
şeyler. Gözümle, elimle, dilimle işlediğim ya da işlenmesine göz yumduklarım
geliyor aklıma. Haramlara bulaşmadan yaşamak mümkün mü diye soruyorum kendi
kendime. Ne zaman işleri biraz yoluna soksam, Şeytan sanki daha bir
yakınlaşıyor. Mesela; bir iyilik yapasım geliyor içimden, karşımdakinin
gözlerinde “bu iyiliği neden yapıyor?” düşüncesini görüyorum, korkuyorum. Hazreti
Hatice annemiz, tüm servetini altı senede Allah rızasını kazanmak adına feda
ederken benim gibi şeytanla mücadele etmiş miydi acaba?! Bunu ilk duyduğumda
lüzumsuz yere sırf rengini beğendim diye aldıklarım aklıma geldi. Ben bu işe
yaramaz şeyleri bile verirken uğraşıyorum Şeytanla… Verme diyor, neden
veriyorsun ki! Ama sevdiğin şeylerden vermek ile başlıyor faniden geçebilmek.
Faniden vazgeçmeden ebediyete koşmak da zor! Lakin rabbim büyüktür, bir kapı
açar bize de… İnsanın kalbinden geçenleri ondan daha iyi bilen yok. Sen
Dostnamenin öteki ucunda bu satırları okuyan dostum. Fani olanı isteme, kurtul
geçici sevdalardan. Sırrına er; eşyanın gerçek kıymetini gör. Bir sela ile
bırakıp gittiğinde bu alemi, üzülme arkanda bıraktıklarına… Alıştır kendini,
sen terk etmeden dünyayı, terk etmelisin dünyalıkları, fani olanları… Bak sana
bir masal gibi gelecek bu satırlar ama asıl masal içinde bulunduğumuz zaman!
Tıpkı kül kedisinin saat 12’yi vurduğunda, vakit gelmiş demek olacak. Her kulun
bir kül kedisi olduğunu düşün şimdi. Saat 12 olunca görünecek herkesin gerçek
yüzü. Geride kalsa kalsa bir pabuç kalacak senden… O da öteki dünyada sana ya
denk gelir ya gelmez! Kül kedisinin içinde götürdüğü aşk gidecek kendisiyle o
vaktin geldiği günde… Dikkat bu yüzden kalbinde sakladığın aşka! Fani burada
kalacak bu aşkın, bakisiyse senle beraber olacak. Bunu fark etmek yeter
insanoğluna.
Sabret göreceksin dediklerimi, er ya da geç! Ama hazır ol bu
dostnamenin bittiği gibi bitecek bu hayat masalımız bir gün. Dostnamelerin, sonuna
konmasa da nokta, bir gün fani yaşama koyacağız. Alıştır kendini vedalara, bu
noktasız son ile ( )
Osman Said DEMİRYILMAZ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder